WAGENINGEN - Beeldengalerij Het Depot in Wageningen heeft momenteel een solotentoonstelling in huis van werk van de in Maastricht in 1963 geboren Jeroen Meijs.
Een beeldhouwer en beeldbouwer die grenzen verlegt. Niet alleen door de toepassing van verschillende materialen. maar ook door de vorm van zijn sculpturen. Ons kijken wordt bepaald door onze kennis. onze ervaringen en gevoelens. meende voorzitter van Het Depot Loek Dijkman tijdens de opening van deze tentoonstelling.
Meijs wil met zijn werk beklemtonen dat wat we zien niet alleen dat is wat we met onze ogen waarnemen. Het is meer... In marmer zien we een vorm als van een nog ongeboren baby. Een vruchtblaas eromheen gespannen als ongeopend pakje. Een klein buitenaards wezen. wonderlijk in zijn grijze marmercocon. Nog onbestemd en niet gevormd en nog niet daadwerkelijk aanwezig. Dit beeld probeert dit moment van overgang naar bewustwording te laten zien. Een poging om iets vast te leggen wat eigenlijk niet vast te leggen valt.
Een twee meter hoge vrouwenborst is opgebouwd uit ronde plakken dennenhout. Allemaal plakjes boomstam die in een vloeiende lijn de ronde vorm weergeven. De houtstructuren van elk plakje zijn op zichzelf zo wonderlijk samengesteld - als menselijke levende cellen haast - dat de combinatie van materiaal met deze vrouwenborst heel dicht komen bij een dieper liggende werkelijkheid. Het gaat veel verder dan mooi. Het gaat om de essentie.
In het reusachtige eikenhouten werk 'Open minded' van een baby- of kindergezichtje krijgt in de gigantische afmeting van 230 x 200 x 87 cm iets zo onwezenlijks, dat het eerder op een confrontatie aankomt bij de kijker, dan op een simpelweg onder de indruk zijn. Ook al omdat het een hol hoofdje blijkt te zijn. Ook hier weer gaan materiaal en voorstelling een haast monsterlijk verbond aan. Verwarrend en betoverend tegelijk. Hebben we hier te maken met het natuurlijke verschijnsel mens of gaat het om genetische manipulatie?
Een kinderkopje in albast heet 'sugar'. Wit transparant albast met die organische aderstructuur. die in dit beeld lükt op echte aders. En een gat in de schedel als bij een open fontanel. Maar de glimlach dan? Dat hoofdje ligt rustig. Slaapt het? Of leeft het niet meer? Het beeld komt op je over als iets teders. lets ongerepts heeft het ook net als pasgevallen sneeuw in het landschap.
'Het kijken houdt niet op bij de huid. maar dringt erdoor naar binnen', zegt de kunstenaar zelf. "In mijn werk ligt de nadruk op het intensiveren van de voor kinderen kenmerkende sterke zintuiglijke ervaringen, die in het volwassen bestaan allengs worden uitgewist.Vo1wassenen zijn belast met de kennis. die al het bijzondere veralgemeniseert. Mijn werk biedt een opening om door deze kennis heen de betoverde wereld te ontdekken en door te dringen tot die onderdrukte zintuiglijke ervaring".