Geen beeld zonder angel. Een kenmerk van het werk van de Maastrichtse kimstenaar jeroen Meijs. Maar dit gaat niet ten koste van van de schoonheidsbeleving. Dat blijkt uit de expositie in Het Depot in Wageningen.
Door ANTONIE DEN RIDDER
WAGENINGENEerder al waren werken van de Maastrichtse kunstenaar jeroen Meijs. verspreid over de collectie van HetDepot, de zoeker in het oog gesprongen. Tussen alle brave torsen leek Meijs een tijdbomrnetje geplaatst te hebben in de Wageningse beeldengalerij. Een kluwen aan elkaar geschakeldekeramische harten onder de titel Last journey en reusachtigehouten voeten die over leken te lopen in protheses. Hier duikt het kunstenaarsoog onder dehuid van het leven zelf, de deuren wijd openend voor een lichtongemak oproepende zelfconfrontatie bij de beschouwer.
De huidige tentoonstelling in HetDepot brengt het bommetje tot ontploffen. Want de gepresenteerde beelden tonen ook in samenhang een consistente visie op de waameming. die zich moeilijk laat rijmen met die van de kunstenaar die in ieder stuk marmer een lekker lijf ziet.
"We zien. wat we weten." stelt Meijs niet enkel het fysiek zichtbare van vormen, maar ook de inwendige structuren. de functies enonderlinge relaties". En de aldus zwaarbelaste waarneming van de volwassen mens moet weer opengebroken worden om doordeze kennis heen de betoveringen de kracht van de zintuiglijke waamemng te herwinnen.
In The Tree Graces. een stèle van populierenhout en aluminium, weeft de kunstenaar een gecompliceerd web van betekenissenen speelt hij tegenstellingen in de aard van de genoemde materialen perfect tegen elkaar uit. Maar het meest tot de verbeelding sprekend zijn wel de weerhaakjes in het ruwe oppervlakvan het populierenhout.
Voor Meijs bestaat er geen beeld zonder angel, maar dit weerhoudt hem niet om alle registers vande schoonheidsbeleving open te trekken.De hersenloze reuzengnoom, de uit boomschijven opgebouwde monumentale vrouwelijke borsten het albasten kinderhoofdje:ze verhalen alle van een onaardse schoonheid. Maar één, die zich verbindt met een vaakwat duistere werkelijkheid, diezich onder de huid afspeelt. Waarin schedels open gaten vertonen en embryonale gezichtenontspruiten aan de lichamen engezichten van voorzaten. Spottend met het idee. dat er slechts één werkelijkheid zou bestaan door doelbewuste overtredingvan de wet. dat lichamen niet samen kunnen vallen op één plaats in de ruimte